O martes reunímonos para falar do "El ponche de los deseos" de Michel Ende.
Aquí tedes a biografía do autor:
Michael Andreas Helmut Ende naceu o 12 de novembro de 1929 na localidade de Garmisch-Partenkirchen, Baviera (Alemaña).
Era o fillo único de Luisä Bartholomä e do pintor surrealista Edgar Ende, artista que foi censurado polo réxime nazi.
Tivo que interromper os seus estudos secundarios cando foi chamado a servir no exército alemán. Ende, que colaboraba cunha agrupación antinazi chamada Fronte Libre Bavariana, estudou Interpretación entre os anos 1947 e 1950 na escola de Otto Falckenburg, sita en Munich.
A comezos dos anos 50 comezou a escribir relatos para o público infantil e xuvenil.
Tamén traballou como actor, guionista de espectáculos de cabaret, e escribiu críticas cinematográficas, alcanzando a popularidade literaria no seu país con "Jim Botón e Lucas o Maquinista" (1960), novela de fantasía e aventura que lle valeu o galardón Deutscher Jugendbuchpreis ao mellor libro infantil alemán do ano.
No ano 1964 contraeu matrimonio coa cantante e actriz Ingeborg Hoffmann (nada en 1921), con quen residiu na cidade de Roma, concretamente en Genzano.
Especializado no xénero fantástico, conseguiu a fama con imaxinativos títulos como “Libro Dos Monicacos” (1970), “Momo” (1973), deliciosa novela pola que volveu ser premiado, ou “A Historia Interminable” (1979), a súa obra máis coñecida e un clásico da literatura fantástica. Faleceu o 29 de agosto de 1995.
En canto a "El ponche de los deseos", estivemos de acordo en que é unha novela que reflicte unha preocupación polo medio ambiente, publicada en 1989, e aínda seguimos a voltas e sen solucións efectivas. Por outro lado, observando os caracteres dos heroes, o gato Maurizio e Jacobo o corvo, case opostos podemos aprender a encarar as dificultades e a traballar en equipo.
comparto a crítica ol blog AlohaCriticón
Fenomenal narración na que descubrimos que ata un malvado bruxo, de gran prestixio e éxito, debe cumprir cun mínimo de maldades ao ano. De non ser así, obrigado por un pacto satánico, será borrado do mapa. Nesta situación arrinca o conto, cun Sarcasmo Belcebú desesperado ao non cumprir co mínimo esixido na noite de San Silvestre que, por mero azar, consegue a fórmula do genialcoholorsatanarquiarqueologicavernoso ponche co cal será capaz de destruír o mundo. Pero non todo está perdido. O Consello de animais ten espías infiltrados: Maurizio dei Mauro, un gato pouco espabilao e indolente, cunha insana tendencia á sodología fantástica e Jacobo, un corvo, cheli e costeleta, con certa reticencia ao compromiso.
O que podería ser unha historia sen esperanza, dadas as escasas virtudes dos superheroes, convértese nunha divertida e trepidante carreira contra o reloxo para salvar o noso cosmos. Ao longo do periplo, tanto o gato como o corvo, irán descubrindo as súas miserias, nunha análise propia e recíproca, chegando a aceptarse a si mesmo e ao outro como compañeiro de aventuras.
Aínda que esta obra non posúe o lirismo conseguido en libros como “Momo”ou o poderío de “A Historia Interminable”, está dotada dun gran sentido do ritmo e a historia engancha desde o primeiro momento.
A pesar de certo maniqueísmo inherente a todo conto infantil, os personaxes retrátanse con mestría e quizá, inducen, grazas á revelación das súas debilidades e posterior superación das mesmas, á identificación do lector con eles.
Así mesmo, tanto o humor como a ambientación gótica como algún que outro xenial toque surrealista, fan da novela un estupendo entretemento e quizá, para aquel que non coñeza ao autor, unha espléndida maneira de iniciarse na súa obra.
.jpg)
.png)
